"Pokój" - Emma Donoghue

 "Pokój" - Emma Donoghue


         Wydawnictwo: Sonia Draga

          Liczba stron: 404


   Cześć. Dzisiaj przychodzę do was z recenzją "Pokoju". Jest to mój debiut w kwestii prowadzenia bloga. Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Piszcie w komentarzach, o której książce chcielibyście abym się wypowiedziała. 
Miłej lektury :) 

   Jest to powieść, która zyskała niezwykłą popularność, zdobyła wiele nagród. Na jej podstawie powstał film nagrodzony Oscarem. Niestety nie miałam jeszcze okazji obejrzeć ekranizacji, ale mam nadzieję, że  niedługo się  to zmieni. Gdy tylko zobaczyłam ją w księgarni, rzuciłam się jak opętana w jej kierunku, po czym pobiegłam do kasy. Nie mogło jej zabraknąć w mojej biblioteczce - za dużo dobrego o niej słyszałam. :). "Pokój" jest niezwykły, jedyny w swoim rodzaju  i myślę, że zasługuje na odrobinę uwagi  każdego z nas.

   Akcja toczy się w małym Pokoju, w którym mieszkają Jack i jego Mama. Chociaż bardziej odpowiednim określeniem byłoby "zostali uwięzieni". Przed siedmioma laty młoda, dziewiętnastoletnia studentka została uprowadzona. W ciągu dwóch lat od porwania kobieta urodziła  syna oprawcy. Pokój był dla niego całym światem, domem, dla Mamy jednak więzieniem. Pięcioletni Jack nie widział niczego poza nim. Wieczorami chodził spać do szafy na wypadek, gdyby tej nocy miałby ochotę przyjść Stary Nick. Z czasem, chłopcu zaczęło brakować miejsca. Mama zdając sobie sprawę, z tego iż Jack powoli wkracza w dorosłość, musi poznać prawdziwy świat - nie ten przez nią, bądź co bądź, wykreowany z przymusu. Tylko czy uda im się wydostać z zamkniętego na cztery spusty Pokoju...?

   Czytając tę powieść trudno mi było uwierzyć, iż może być ona oparta na faktach. Zwłaszcza, dlatego że narratorem jest Jack. Z jednej strony podziwiamy jego zdolność obserwacji względnie nieistotnych spraw i używanie trudnych jak na jego wiek wyrazów, ale z drugiej dostrzegamy  jego braki w podstawowym słownictwie. Patrzymy na przedstawiony świat z perspektywy dziecka - musimy czytać między wierszami, aby w pełni zrozumieć co się dzieje. Zakochałam się w tym malutkim, niepozornym narratorze. 

   Książkę przeczytałam bardzo szybko, fabuła niesamowicie mnie wciągnęła. Z niecierpliwością czekałam na dalszy rozwój wypadków . Historia jest poruszająca - nie ukrywam, że te wydarzenia mną wstrząsnęły. 

   Ale... No właśnie, istnieje  jedno ale. Nie umiałam w pełni zagłębić się w uczucia bohaterów, nie czułam się jakbym  znajdowała się w ich świecie, nie byłam w stanie przeżywać ich równie mocno jak Jack i Mama. Czułam się jakbym siedziała z boku. Przeszkadzało mi to. Po przeczytaniu recenzji i opisu, oczekiwałam, że "Pokój" zawładnie mną całkowicie.. Jednak nie stało się tak. Pod tym aspektem mocno się zawiodłam. Jest to jedna z nielicznych wad tej powieści.

   Świetnie poprowadzona narracja, wciągająca akcja, dobrze wykreowani bohaterowie- to wszystko sprawiło, iż uznaję "Pokój" za bardzo dobrą, interesującą i wartościową powieść.

   Polecam ją każdemu i mimo wszystko życzę wam abyście poczuli tę iskrę, której ja niestety w niej nie odnalazłam. Z całego serca daję jej :

       8/10